Muse

Çok özledim....

Çok yoruldum...

Huzura ihtiyacım var...

Mutlu olmayak istiyorum...

Seni.......

2004’te,

bir kış akşamı,

gözlerinle çarpıştım Ankara'nın puslu soğuk havasında;

sigaramın ucu gibi yandı içim,

küllerim havaya karıştı.  

2005’te,

ellerin avucumda bir martı,

denizin tuzunu yaladık dudak dudağa Foça'da Çeşme'de;

“mutluluk bu,” dedik,

yalan değil, gerçek bir yara gibi. 

2006’da,

geceleri sokak lambası altında öpüştük,

gölgelerimiz duvarlara yaslandı;

sabahları uyanır uyanmaz

“seni seviyorum” dedik,

kelimeler bir ekmek gibi taze. 

2007’de,

kavgalarımız bıçak sırtı,

ama barışımız baldan tatlı;

bir bakışınla eridim,

kar gibi, ter temiz

2008’de,

aşkımız olgunlaştı şarap gibi,

her yudumda daha derin,

daha keskin;

geceleri fısıldadık sırları,

gündüzleri paylaştık güneşin sıcaklığını;

bir bakışınla yeniden doğdum,

2009’da,

yorgunluk çöktü omuzlarımıza,

ama kol kola yürüdük;

adımlarımız ritim,

kalbimiz davul. 

2010’da,

sonbahar yaprakları gibi döküldük,

ama köklerimiz toprağın içinde;

ayrılık değil bu,

bir durak,

bir nefes,

bir “hoşça kal” değil,

“yarın görüşürüz” gibi. 

Aşk,

2004-2010 arası,

ne destan,

ne masal;

sadece iki insan,

bir avuç mutluluk,

bir tutam hüzün,

ve Can Yücel’in dediği gibi:

“sevmek, bir ömür boyu aynı kişiye farklı farklı âşık olmakmış.”